اگر شصت سال عمر کنی
و اگر در هر سه ثانیه یک نفس بکشی،
یعنی در هر ساعت صد و بیست نفس،
در هر روز دو هزار و هشتصد و هشتاد تا ،
و در هر سال صد و چهار هزار و هفتصد و بیست تا ،
ودر کل عمرت شش میلیون و دویست و هشتاد و سه هزار و دویست تا...





یکیشان را
           ـ  کثافت ! ـ

یکی از این نفس ها را برای من بکش!

تو
   آلیسی
       در سرزمین عجایب،
     سرگرم
         با عجایب هزارگانه ات.


و من
    یک آدمم  
       در گوشه ای از گوشه های سرزمین پهناورت،
                    عادی
                          و تکراری...



آدمی که می داند
            تمام راه هایش از سرزمین تو می گذرد
                                    و به رم ختم می شود.



                          ***



 پرتوقعم.


 غریبه ای که می داند خیلی نمی شود رفت
                              و بیش از این نمی توان ماند.

           رها کن سرزمینت را،
            با من به رم بیا،
                      به سرزمین آدم های عادی
                                                و تکراری...

بعضی وقت ها فکر می کنم که...  ولش کن. اصلاْ نمی خوام فکرام رو قرقره کنم.

زمین
 سنگینی ام را تحمل می کند
و من
سنگینی آسمانم را ...


آسمانم را به تو می دهم
به شرط آن که شب ها
بی شمارش ستاره ها به خواب بروی ...
دندان اسب پیشکشی را نمی شمارند!


سبک می شوم،
و سنگینی زمینم را تحمل می کنم.
لای ستاره ها دنبالم می گردی
و به این اسب سرکش فحش می دهی...



آسمانی نیستم.
لای خاک وسنگ ها دنبالم بگرد...












ویرایش شده در ۱۴  مرداد ساعت ۷:۳۳