خیلی وقت داریم. 

 به اندازه ی تمام اتفاق های کوچکی که می افتد. 

 به اندازه ی آرامی حرکت خورشیدی، 

                                 که نمی بینیم، 

                                             و پشت ابرهای دوردست پایین می رود. 

 در سکوت نشسته ایم، 

 و از بالکن بنفشه ده را نگاه می کنیم، 

 و برای تمام اتفاق هایی که می افتد وقت داریم.  

 برای برگ هایی که می لرزند، 

                           به هم می خورند، 

                                          و هنوز روی درخت می مانند.  

 چه خوب که می توانیم در این سکوت با هم باشیم.  

 چه قدر برای حرف هایمان وقت داریم، 

                حرف هایی که چه بزنیم، 

                        و چه نزنیم، 

                          خورشید پایین می رود،  

                                       یا نمی رود، 

                                        برگ ها می افتند، 

                                                یا می مانند. 

  چه خوب که می توانیم در سکوت با هم باشیم.