همه چپ چپ نگاهمان می کنند. مرا که زیر گنبد یک مسجد می خوانم و تو را که نشسته ای و نگاهم می کنی. با موهای زردت معلوم است که خارجی هستی. گنبد مسجد شاه اصفهان بهترین جایی ست که صدای آدم می تواند در آن آرام بگیرد. تنها جایی که احساس می کنی صدایت هدر نرفته است. همه چیز همان لحظه اتفاق می افتد. کلماتی که به هیچ زبانی نیستند، و خودم هم معنی شان را نمی دانم. نت هایی که نمی دانم متعلق به چه گامی هستند. اصلاً وجود دارند یا نه. تو ممکن است فکر کنی فارسی می خوانم. تمام که می شود بلند می شوی و بغلت می کنم، چون می ترسم به زمین بیفتم. یک خارجی که همان نزدیکی هاست دست می زند و تو به نروژی چیزهایی می گویی که نمی فهمم. ولی شوق کلماتت را حس می کنم. آن خارجی نروژی نیست.

در میدان نقش جهان که راه می رویم تا برسیم به عالی قاپو تند تند یک چیزهایی می گویی، یک چیزهایی می پرسی و انتظار داری که جواب بدهم. این را از جملات کوتاه بالارونده ات می فهمم. پاک یادت رفته است که من زبان تو را نمی فهمم. از خودم خجالت می کشم. و از زبانم. زبان مادری ام. من با این زبان به دنیا آمده ام.

داخل عالی قاپو یک راهرو است که حالتی گنبدی شکل دارد. اگر دو نفر در دو گوشه ی مخالف آن بایستند صدای یکدیگر را از بالاسر می شنوند. در حالی که ممکن است کسی که در وسط ایستاده هیچ صدایی نشنود.نمی دانم چه طور این را به تو توضیح بدهم. سال ها را به زور با انگشت می توانم ولی... تو را می برم یک گوش و اشاره می کنم که همان جا بایستی. می روم در گوشه ی دیگر، رو به کنج می ایستم و حرف هایم را زمزمه می کنم. حرفهایی که هیچ وقت نمی فهمی. به فارسی. چه قدر خوش حالم.