شکست خوردم. تمام. حافظه یک توانایی نیست... فراموش کردن توانایی ست. نعمتی که به ما ارزانی شده. شکست، قلکی که هر روز سکه هایم را در آن ریختم. مهم نیست، بوسه هایت و نوازش هایت فراموش می شوند... حتی،حتی لبخندهایت. آدم ها یاد می گیرند که در صورتت بخندند، یا حتی سرت داد بکشند... یاد می گیرند که جواب نگاه های طولانی ات را ندهند...شکست. و تویش هیچ نبود. نه حتی یک سکه. می شوند مثل کسی که دستگیره ی صندلی جلو را قاپ می زند، هر چند تو اول صف بوده ای. چه اهمیتی دارد؟ من بین کسانی که ازشان تبلیغ می گیرم و نمی گیرم فرق می گذارم،هر چند همه ی کاغذها به سطل زباله می روند... مردی که امروز از او تبلیغ یک کاندیدا را گرفتم مرا به خاطر خواهد داشت؟ اگر بعد از شکست بفهمی کم تر از آن چه فکر می کردی جمع کرده ای فرق می کرد...تمام سکه هایم...حتی