دامنش را با نوک انگشتانش لمس کرد. تنها چیزی بود که درد تنهاییش را تسلی می داد. هیچ کاری نمی توانست بکند. بعضی وقت ها دوست داشت می توانست فرار کند. هر چند همیشه به حل کردن همه چیز امیدوار بود... حالا تنها چیزی که می توانست به آن متوسل شود همین دامن بود که همان اوایل پوشیدنش احساس کرده بود که چه قدر... مهم نیست. حالا نمی توانست به او کمکی بکند.باز هم مهم نیست. گاهی به چیزی نیاز داشت که بتواند به آن متوسل شود. حالا چه بتواند کمکش بکند و چه نتواند. و هیچ چیز نداشت... حالا که دیگر یاد همان دفعه ی اول جلوی آینه افتاده بود حتی دامن را هم نداشت. ترک زمین می کرد حتماً. فقط نمی دانست چه طوری.

پسر نگاهش را حفظ کرده بود. همان نگاه همه چیز تحت تسلط من است. همان نگاه من قوی ترم از این ک به راحتی. همان نگاه آن قدرها هم مهم نیست. برای زندگی کردن باید خودخواه بود. خودخواهی صفت ناپسندی نیست اصلاً. راز بقاست. و او پیروز شده بود. آیا باید به خاطر این که آهو را تکه پاره کرده، سرزنشش کنیم؟ به خاطر طبیعتش؟ آخر سوم راهنمایی خواندیم که اگر تعداد همین آهوها زیادی زیاد بشود ممکن اسن بقای جانور را به خطر بیندازد. تو یک جانوری. دختر این حرف را در حالی می زند که می داند آدم هایی که مهمند می شنوند. وقتی حل می کند احساس بهتری...