goodbye my lover

در تعجبم چرا اسم آدم های خفن را ستاره می گذارند. ستاره  ها کم نورند. می شود در دیگ ریختشان و با آب زیاد پخت... ساعت دوازده و نیم شب منتظر تاکسی می شوم در میدان شهرک و چهار نفر دیگر اضافه می شوند و یک اتوبوس می آید سوارمان می کند با کرایه ی دویست که پنجاه تومن از خطی بیش تر است. پول خوردهایم می شود صد و نود و پنج تومان. دراز می کنم طرفش و می گویم حاج آقا پنج تومان کم است. لجم را با حاج آقا خالی می کنم. نمی شنود. صدا می کنم حاج آقا... می گوید بنشین سر جایت وقتی خواستی پیاده بشوی بده. وقتی خواستم پیاده شوم در را باز نمی کند. پول خوردها را می شمارد و می گوید دیگر پول خرد نداشتی؟ می آیم بگویم توی پاچه مان کرده ای غر هم می زنی که می بینم در سمت چپ هم بسته می شود. اشتباه زده بوده دکمه را. پیاده می شوم و فحش می دهم توی دلم بحث می کنم... یاد یک حرف از یک دوست می افتم که می گفت مغز فرق خیال و واقعیت را نمی فهمد. بخند! احساس می کنم بیخودی دارم بحث می کنم. پیاده می شوم. می خوانم در کوچه ی دراز خلوت. خودم را جلوی جمعیت تصور می کنم و تازه می فهمم چرا دلهره نداشتم. یاد آن کتاب می افتم که در سرمای شبانه نباید خواند. هیچ وقت نفهمیدم فرق سرمای شبانه با سرماهای دیگر چیست. اصلاً مگر حنجره ی آدمیزاد روز و شب حالیش می شود؟ به خودم که می آیم می بینم شعر را درست خوانده ام تا این جا که به زور حفظ بودم. عجیب خسته نیستم امروز.وای به وقتی که جشنواره تمام شود. باز هم آدم باید فکر کند. نمی گذارند وقتی که می خوانم خوش حال بشوم. جدیداً یاد وظیفه ام می افتم. مسئولیت هام. سنگ دلند مردم. در را با کلید باز می کنم. تلویزیون روشن است و مامان سر جایش خواب. عجیب خسته نیستم امروز. ساعت را روی ده می گذارم که فردا یک ساعت زودتر از امروز بیدار شوم. پیشرفت خوبی ست. می نشینم و تایپ می کنم. امروز فقط به ستاره ها فکر کردم. و به چیزهایی که فیلم ها و تئاتر ها می گفتند بهشان فکر کنم. چه هنر بدی ست این موسیقی. حالا که دارم تایپ می کنم مدمم دارد دایال می کند و من منتظرم تا این مطلب را هم منتشر کنم. تا وقتی که کانکت شوم تایپ خواهم کرد. بنابر این لزومی ندارد که تا آخرش را بخوانی. تا همین جا هم که آمدی معلوم است اهل مشقتی. توی صف ها آدم های آشنا زیاد دیدم امروز و توی راه ها. یکی گفت رفیق بازی؟ گفتم فحش نده و توی توالت سینما فلسطین خودم را توی آینه نگاه کردم. نه . فکر نکردم. نیازی به فکر نبود.آدم است. خودش را در آینه نگاه می کند. اصلاً شاید تاثیر همین فیلم ها باشد. خداوند این جشنواره را از ما نگیرد که نه رقص از فکر کردن بازم می دارد نه خواندن. و شاید تا آخر جشنواره دیگر نه این فیلم ها و نه این تئاتر ها. خیلی وقت ها توی زندگیم احساس کردم که خسته ام. حالا احساس نمی کنم که خسته ام. احساس می کنم که پیرم. خستگی توی تنم نشسته است. آدم غمگین که دیگر احساس ناراحتی نمی کند. شاید دیگر نیازی به فکر کردن نیشت. هه. می خواستم از غم هایم ننویسم دیگر. چون کلمات نمی توانند بار همه چیز را به دوش بکشند. تا وقتی که فکر می کنیم نت ها می توانند ادامه می دهیم. می بینی یک اکانت آشغال آدم را به چه کارهایی مجبور می کند؟ مخصوصاً در روزی که فکر نکرده ای.حالا هم فقط آهنگ کلمه ها مانده اند. مجبور را اول مشغول تایپ کردم.قدیم ها هنری ارزش داشت که ما را به فکر وادارد. حالا به هر چیزی که از فکر بازم دارد چنگ می زنم. شاید این وبلاگ هم باید همین باشد. از آن مطلب افتضاحم خیلی خوشم می آید. صدا می دهد مدمم. چیزی انگار نمانده به...