همه یه جوری روشنفکرن. هر کسی روشنفکری خاص خودشو داره... بعضیا عاشق کویلیو ان، بعضیا به شدت متنفرن، بعضیا می گن موسیقی فقط کلاسیک بعضیا هم... ضد روشنفکری هم یه جور روشنفکریه به هر حال. می فهمین چی می گم دیگه... می خوام بگم منم روشنفکری خودم رو دارم. یه موقعی روشنفکریم این شد که بگم. درونم رو بگم... احساساتم رو... و حتی رازهام رو. و روشنفکری جدید به جایی رسید که ابراز شد زندگیم. بعدش چیزهایی ابراز شد که نبود، یا بعضاً حتی با من متناقض بود.یا چون چیزی برای ابراز شدن نبود، همه چیز بزرگ شد تا قابل ابراز کردن شه.شاید همین وبلاگ هم یکی از نشانه های ابراز شدن باشه. الان از این ابراز شدن داره حالم به هم می خوره.دوست دارم کسی ندونه داره درونم چی می گذره. دوست دارم آدما اصلاً حس من رو ندونن راجع به خودشون. ندونن من چی کارا می کنم... چیا دوست دارم... ندونن می خونم... می نویسم... احساس می کنم چیزی از خودم برای خودم نمونده.

این مطلب محتاج نظرات شماس.