گفته بودی که جواب ایمیلتو نمی دم. یا نمی خوام یا یادم می ره... راست هم می گی. گفته بودی همیشه وبلاگم رو می خونی. پس این تو جوابت رو می دم.

می دونی مشکلات ما از کجا نشات می گیره؟ یا اصلاً همه چیز؟ حتماً می دونی که من چی فکر می کنم. از خودمون. همه چیز از خود آدم نشات می گیره. اگه من تو وبلاگم یه چیزی می نویسم می خوام به خودم نزدیک شم. حرفایی که یه آدم به ذهنش می رسه و ازشون می گذره، من می نویسم. اگه به خاطر نوشته هام قرار باشه بازخواست شم، خوب منم دیگه نمی نویسم. گفتی که با من قطع رابطه نمی کنی، مگر این که اینو ازت بخوام. باید بگم اگه اینو ازم بخوای هم این کارو نمی کنم. انقدر بزرگ شدم که بتونم  به بعضی خواهش ها جواب رد بدم. مشکلات من از خودم نشات می گیره. به خاطر همین شاید وقتی کسی ازم می پرسه که از دستش شاکیم یا نه می گم نه. به خاطر همینه که عذرخواهی هیچ کس رو نمی خوام.

از این که به خودت نزدیک می شی خوش حالم. منم می خوام به خودم نزدیک شم. آره... سیمین می ره. فردا شب. تویک یه هفته ده روز پیش رفت. آرمان هم هفته ی دیگه می ره احتمالاً... و لویک... لویک خر هم جمعه می ره. که چی؟ هیچی. نمی خوام به خاطر کسایی که می رن زانوی غم بغل بگیرم. چون بیش ترین کسی که به زانوهام نزدیکه یا خودمم، یا کسیه که بغلش کردم. می خوام به خودم نزدیک شم. می دونی که چه جوری... آره... پیانو...نت... صدا. می خوام به خودم استراحت بدم.

خوش حالم که یاد گرفتی بگی نه. پس یاد بگیر که بشنوی نه... و خوش حال ترم کن. نه. من شادی تو رو نمی بینم. یا لااقل تعجبت رو. از خودت. بهم نشونش بده.

دیگه حرفی ندارم. جز این که فهمیدم اون قدرا هم که فکر می کردم تاثیر گذار نیستم. همیشه خواستم اون چیزایی که احساس کردم در تو غلطه درست کنم. هیچ وقت بهت گوش ندادم. خوش حالم آدمایی هستن که این کارو می کنن.


مواظب خودت باش...