با کامران حرف می زدم چند ماه پیشا... گفت یه روزی می فهمی که تنهایی...گفتم اینم از اون حرفای افسرده س.بهش گفتم مگه تو الان تنهایی؟گفتم من که فکر نمی کنم هیچ وقت تنها بشم.گفت خیلی طول نمی کشه... شاید خیلی آدم دوروبرت باشه،ولی می فهمی که تنهایی...



کیا وبلاگ منو می خونن؟مهدی تو می خونی؟بهنام تو چی؟سیاوش ...؟عمو کامران تو می خونی...؟هه...اصلاً شاید ندونی وبلاگ چیه...حسام امامی تو می خونی؟روشن...آرش...آیدا... تو چی مهرناز؟تو می خونی آرمان...بهروز هم می خونه...ثمین...فراز...خاله لی لا و عمو عباس...حتی مانی...پریسا...دلارام...خیلیا...لویک...تویک!...بچه های پیش دانشگاهی...سروش...بچه های کلاس زبان...کنکور...دانشگاه...شاید همه این مطلب رو بخونن...پس من می نویسم.نه به خاطر این که دلتون واسه م بسوزه یا بهم زنگ بزنین.واسه این می گم که اعتراف به چیزهایی که هستن خیلی خوبه...آدم سبک می شه...



من تنهام.




بعضی وقتا از این که کامران چه قدر راست می گه لجم می گیره.