به دو دنیای احمقانه تقسیم می شوم.
دنیای احمقانه ی اول
که در آن حوادث دنباله ی یکدیگرند
و آدم ها وام دار قبلی ها.
هیچ چیز جبران پذیر نیست
و چون همیشه تقصیری هست
ناچار کسی باید مقصر باشد...
دنیای احمقانه ی دوم
که در آن حوادث می توانند تکرار بشوند
آدم ها از رفتارمان با خودشان آگاه نمی شوند
هیچ وقت برای اعمالت مقصر نیستی
و همه چیز بالاخره در دنیای احمقانه ی اول خواهد ریخت...
***
در آفلاین هایم دوستت دارم.
وقتی که آدمک من لبخند می زند
و آدمک تو در دنیای احمقانه ی دوم به سر می برد.
در آفلاین هایم مقصر نیستم،
چون که هیچ وقت از رفتارهایم آگاه نمی شوی...
و چه قدر بی دغدغه دوستت دارم...
***
آفلاین هایم را دیر بخوان.
در فاصله ای احمقانه
میان دو دنیا...
توی کدوم دنیا معذرت خواهی اثرش بیشتره؟اولی نه؟!
ببخشید!
اسکل شدی تو هما...به پیر به پیغمبر ناراحت نشدم! خب؟
بازم که خودخواهی غالب شد برت!....این فقط دنیای تو نیست رفیق..خیلی ها تو این لجن زار دارن دست و پا میزنن...
دو دنیای متفاوت با این تشابه که در هر دو پسری با عینک دودی نشسته بود و چپق چاق میکرد ...
مزخرف و قشنگ نوشتی مرد خدا
دنیای دوم را نمی شناسم ولی دنیای اول به نظرم احمقانه نیست. چون همیشه تقصیری هست باید مقصری هم باشد ولی تو می تونی آن مقصر نباشی دیگران هم همینطور .
اگر حوادث دنباله یکدیگر نیودند الان باید به جای بلاگ نوشتن روی دیوار قار(غار؟) نقاشی می کشیدی.(شاید من نفهمیدم چی گفتی)
معمولا بیشتر چیزها جبران پذیر هستند.
donyaye vageiee dar vageiat ast
donyae to angadr bozorg hast ke vageiat ra beposhanad