هنوز وقت ناهار نبود...

دختری در آشپزخانه گریه می کرد.

چشم سیب زمینی ها را
پوست کنده بودند؛
و کسی انگار
رشته ی افکار تخم مرغ ها را پاره کرده بود
   ـ که آینده چگونه ست
     که دنیا چه شکلی ست... ـ

کباب بریان گاو
نگران گوساله اش بود
که صبح شیر خورده یا نه...؟

پیازها
خوشحال از جلب ترحم کسی
ـ که برایشان گریه کند ـ
سرخ می شدند
و سرخ می مردند

و برنج های تهدیگ شده
هنوز بوی شالیزار می دادند...



کسی باید ناهار می خورد.
همیشه کسی باید ناهار بخورد.